Przebudzenie

Trylogia Najmroczniejsze Moce ~ część 2 ~  

 

 

Kelley Armstrong

„Bolesna prawda jest lepsza od miłych kłamstewek. Musi być.”

Wróciłam z dwudniowej wycieczki. Graliśmy w siatkówkę do trzeciej nad ranem i nawet na chwilę nie zmrużyła oka. Potem spałam trochę w autobusie, ale dalej jestem zmęczona, więc dzisiaj krótko, zwięźle i na temat. A co do postu – mój czternasty post będzie poświęcony drugiej części trylogii „Najmroczniejsze moce” autorstwa Kelley Armstrong.

„Nie musisz być żywy, żeby się obudzić…”

Chloe Saunders: dawniej - zwykła nastolatka, teraz - chodzący eksperyment Grupy Edisona. Chloe widzi duchy, a także potrafi wskrzeszać zmarłych, co przeważnie nie bywa miłe. Dziewczyna i jej paranormalni przyjaciele uciekają z Lyle House, ośrodka dla (niby) niezrównoważonej młodzieży i od tamtej pory ukrywają się, gdzie się tylko da. Jest tylko jedno najważniejsze pytanie: czy im się uda i nie dadzą się złapać? A może podzielą los innych „chorych psychicznie” i zostaną „zlikwidowani”?

Porównując „Przebudzenie” z wcześniejszą częścią, „Wezwaniem”, stwierdzam, że pierwszy tom był trochę lepszy. Ogólnie cały drugi tom opisuje o tym, jak to Chloe, Tori, Simon i Derek chowają się w różnych, możliwie jak najbezpieczniejszych miejscach i starają się nie dać złapać. Przeżywają jakieś tam mniej lub bardziej groźne perypetie, ale nie są one ze sobą powiązane. A ja lubię właśnie jak coś się wiąże z czymś, jak coś wynika z czegoś. A te przygody nie mają ze sobą nic wspólnego. Książka jest naprawdę bardzo fajna, ale skoro piszę, że jest troszeczkę gorsza to muszę mieć jakieś powody. I włośnie oto one.

Jest jeszcze jedna rzecz, która mnie zastanowiła – uwaga, bo odrobinę zaspojleruje. Chloe ożywiła jedno zwierzę (nie napiszę, jakie to, chociaż tyle nie zdradzę). W tej książce ożywienie polega na tym, że dusza zostaję „wciągnięta” w rozkładające się szczątki. A przecież zwierzęta nie mają duszy. I wydaje mi się, że Armstrong sobie o tym zapomniała na początku, a przypomniała pod koniec książki, ponieważ dopiero wtedy Chloe zaczyna się nad tym zastanawiać, a wcześniej nie było o tym ani słowa. Ale to tylko takie moje przemyślenia.

Nie oceniłam „Wezwania”, więc ocenę dam teraz – 7 gwiazdeczek, a „Przebudzeniu” daje 6, 5 gwiazdeczek, bo jest tylko trochę gorsze od poprzedniej książki.

Mimo tych dwóch rzeczy, książka i tak należy do tych, najbardziej lubianych przeze mnie. I polecam ją wszystkim miłośnikom fantastyki!

„- Wezwałaś go – powiedział Derek – więc teraz próbuje… 
- Wcale nie wezwałam. 
– Jakoś go przywołałaś, a on teraz usiłuje cię odnaleźć. 
Skoncentrowałam się, ale kiedy znów dotknął mojej nogi, uskoczyłam w bok. Szkielet znieruchomiał, czaszka chwiała się, aż wreszcie skierowała się w moją stronę i wlepiła we mnie oczodoły. 
– Musisz go uwolnić – powiedział Derek. 
– Wiem właśnie próbuję. 
– Spróbuj bardziej. 
Zacisnęłam mocno oczy i wyobraziłam sobie ciało, duch w nim uwięzionego, to, jak go uwalniam… 
- Skup się – szepnął Derek. 
– A co innego robię? Gdybyś się tak jeszcze zamknął…”