Harry Potter i Kamień Filozoficzny

Joanne Kathleen Rowling

Seria Harry Potter ~ część 1 ~

„Patrząc na ciemność lub śmierć boimy się nieznanego - niczego więcej”

Moim zdaniem powinnam tego bloga rozpocząć od recenzji książki, od której wszystko się zaczęło. Od której moje życie nabrało kolorów, od której zmieniłam się na lepsze, od której pokochałam czytać i od której ludzie piszą mi w dedykacjach: dla zapalonej pottermanki!

Tak szczerze mówiąc, Harry Potter jest to jedna z najlepszych rzeczy, jakie spotkały mnie w moim życiu. Dzięki tej serii odkryłam, że czytanie to naprawdę coś pięknego i nie potrafiłam zrozumieć, jak ja mogłam dawniej tego nie robić. Tylko „nie robić” – to za mało powiedziane. Ja przed książkami dosłownie uciekałam do szafy.

„Chłopiec, który przeżył”

Książka Joanne Kathleen Rowling - „Harry Potter i Kamień Filozoficzny” jest to pierwsza część z serii „Harry Potter”. Opowiada nam o chłopcu, który przeżył… Harry w życiu państwa Dursley’ów odgrywa jedynie rolę worka treningowego dla… ich syna, Dudley’a. Do czasu, gdy nieznajomy olbrzym sprawia mu najlepszy prezent urodzinowy – oznajmia mu, że jest czarodziejem. Harry trafia do Hogwartu, gdzie czeka na niego wiele niespodzianek i gdzie w końcu dowiaduje się dlaczego wszyscy nazywają go „chłopcem, który przeżył”.

Wiem, że opis książki jest taki średni, głównie z takiego powodu, że muszę się niesamowicie powstrzymywać od napisania wszystkiego od razu, bo ta książka mnie oczarowała. Ale wtedy zdradziłabym o wiele za dużo. A więc ograniczyłam się praktycznie do minimum. Ujawniłam zaledwie jedną tysięczną całej książki.

Napiszę to już teraz: każdy powinien to przeczytać! Młody i stary, kobieta i mężczyzna! I na pewno to się Wam spodoba, niezależnie od wieku. I mam na to dowód prosto z życia. Wokół mnie dużo nastolatków tę książkę czyta, w tym ja. Są zachwycenia. Ja – jestem po prostu zakochana!

Moja młodsza, dziesięcioletnia siostra również zaczęła czytać, bo ją do tego namówiłam. Cały czas mówi tylko o Harry’m Potterze i zadaje mi multum pytań o tym, co będzie się działo dalej. Ale nie zamierzam psuć jej przyjemności i nic jej nie zdradzę.

Ostatni, „najstarszy dowód” to chłopak mamy mojej koleżanki, która namówiła mnie do przeczytania tej książki. Zastanawiał się, co ona takiego widzi w tej książce? I jak widać to odnalazł, bo pochłania kolejne tomy w ekspresowym tempie!

Ocena jest chyba oczywista! 10 pełnych gwiazdeczek!

Jest jeden taki malutki błąd, który popełniła Rowling przy pisaniu, ale każdy przecież je popełnia. Żeby zdradzić ten błąd, muszę trochę zaspojlerować, ale tylko troszeczkę. Rowling napisała, że wąż mrugnął do Harry’ego. Natomiast węże nie mają powiek. Ale to jest prawie nieistotne.

Książka jest tak genialna, że… jeszcze raz: gorąco wszystkim ją polecam, bo dzięki niej odkryjesz takie rzeczy, o których Ci się nie śniło. Każdy powinien się za nią zabrać. Nie będziecie żałować. Pokochacie tą książkę, jak i całą serię, tak samo jak ja! 

"- Fred, teraz ty - powiedziała pulchna kobieta.
- Nie jestem Fred, jestem George - odrzekł chłopiec.
- Naprawdę, kobieto, i ty uważasz się za nasza matkę? Nie wiesz, jak ma na imię twoje dziecko?
- Przepraszam, George.
- To był żart, jestem Fred - powiedział chłopiec i odszedł."

"- Och, jesteś prefektem, Percy? - zdziwił się jeden z bliźniaków.
- Dlaczego nam nie powiedziałeś? Nie mieliśmy pojęcia.
- Daj spokój, przecież pamiętam, że coś o tym wspominał - powiedział drugi bliźniak. 
- Raz... 
-Albo dwa... 
-Chwilę temu... 
-Przez cale lato..."