Olivier i zeszyt z marzeniami

Sally Nicholls

„Bo marzyć znaczy żyć!”

Jeżeli spodobała się Wam książka Éric- Emmanuel Schmitta o małym Oskarze to oznacza, że książka, którą dzisiaj opiszę również przypadnie Wam do gustu. Choć „Oskar i pani Róża” i „Olivier i zeszyt z marzeniami” są to dzieła dwóch różnych autorów to są ze sobą minimalnie powiązane, ponieważ Olivierowi większość czytelników nadało miano ,,starszego kolegi Oskara”.

Olivier ma jedenaście lat i jest bardzo ciekawym chłopcem. Chciałby wiedzieć dosłownie wszystko. Wszystko o: sterowcach, naukowcach, duchach, a nawet… jak to jest kiedy całuje się dziewczynę. Olivier choruje na białaczkę i jedynie marzenia odciągają jego myśli od nieuleczalnej choroby. Chłopiec chciałby spełnić je wszystkie, lecz jest jeden problem: „czy zdąży?”.

Gdybym tak chciała określić tę książkę tylko za pomocą jednego słowa, nie dałabym rady. To zadanie jest po prostu niewykonalne. Piękne, mądre, wzruszające, pouczające, zabawne, melancholijne – te wszystkie określenia pasują do książki Sally Nicholls i są one w stu procentach trafne. Więc po przeczytaniu tej książki nie będziecie mogli stwierdzić co dokładnie czujecie, bo jak można nazwać plątaninę wrażeń, które nie mają ze sobą nic wspólnego?

Jedno łączy mnie z Olivierem. Marzenia, oboje kochamy marzyć. Jakby wyglądało nasze życzeń bez marzeń, gdybyśmy trzymali naszą wyobraźnię na krótkiej smyczy? Marzenia to jedyne szczęście w smutku. One nic nie kosztują, każdego na nie stać, a sprawiają, że życie jest bardziej kolorowe. Jedna rzecz mi się bardzo podoba, a mianowicie: kupując książkę Sally Nicholls wpiera się Fundację Mam Marzenie. I to jest piękne.

Dla kogo jest ta książka? Wydaje mi się, że dla każdego, choć w większym stopniu bardziej dla młodzieży i dorosłych. Małe dzieci nie znalazłyby w niej nic „cennego”, a Ci trochę starsi – już tak. Ale tak ogólnie rzecz biorąc: polecam tą książkę całym sercem wszystkim!

„LISTA NR. 11. CO CHCIAŁBYM, ŻEBY NASTĄPIŁO PO MOJEJ ŚMIERCI:

1. Na pogrzebie ma być wesoło. Nikt nie powinien przyjść ubrany na czarno. I chcę, żebyście opowiadali wesołe historie na mój temat, a nie smutne.

2. Każdy może przeczytać moją książkę. To żadna tajemnica.

3. Powinniście rozdać większość moich rzeczy. Trochę możecie sobie zostawić, ale nie wszystkie.

4. Ella powinna dostać mój pokój, bo jest większy niż jej.

5. Może też zatrzymać mój rower i Playstation.

6. Możecie być trochę smutni, ale nie bardzo smutni. Jeżeli zawsze będzie Wam smutno na myśl o mnie, to co to będą za wspomnienia?”